larsboom.com
Het jaar 2021 is alweer wat weken onderweg en elk jaar weer kijk ik terug op het vorige jaar met ‘mijn moment’. Ook deze keer waren er weer veel gegadigden, maar uiteindelijk heb ik een moment gekozen wat ook echt een moment was. Een seconde. Meer was het niet. Welke moment zijn het níet geworden?
In 2020 ben ik van baan gewisseld. Bij FocusCura had ik het enorm naar mijn zin, met leuke collega’s en werkte ik aan prachtige diensten en producten die iets betekenen voor ouderen. Toen ik op Linkedin een vacature voorbij zag komen die zoveel bevatte van wat mij ‘mij’ maakt móest ik gewoon reageren. En tot mijn grote verbazing, en natuurlijk heel blij, werd ik geselecteerd. Dit was nog vóór de lockdown. En op 1 juni kon ik bij MBO College Airport beginnen, midden ín de lockdown.
In februari van 2020 heb ik met mijn schoonfamilie een bijzondere reis naar Florida, USA gemaakt. Mijn gezin, schoonzus en kids en schoonouders vertrokken naar The Sunshine State om daar Amerikaanse vrienden op te zoeken. Er heeft zich enkele jaren een familietragedie afgespeeld en dit was het moment dat alle betrokkenen bij elkaar kwamen en er face to face over konden praten. Mijn schoonouders wilden eigenlijk deze reis niet maken, maar gingen uiteindelijk toch overstag.
En ja corona, corona en nog meer corona. Het heeft ons leven en de wereld voorgoed verandert. Nee, mijn moment van 2020 is een heel andere. En ook eentje die ik helemaal niet zag aankomen.
Tijdens mijn MBO Toerisme studie in Leiden in 1998 ben ik bevriend geraakt met Deborah. We raakten er bevriend met toen als hoogtepunt een stage op Tenerife, een emotionele rollercoaster die ik, als ik er nu op terugkijk, nooit had willen missen. De vriendschap is met de jaren alleen maar sterker geworden.
Je zou maar net je 11e verjaardag hebben gevierd, een tuin vol met vrienden en familie en een heerlijk zonnetje, het kan niet beter zou je denken. The Day After voel je een bobbeltje bij je oor en ga je naar de huisarts voor een checkup. Gewoon. Zonder rare gedachten. En dan stort je wereld in. En die van je ouders en broertje. Je hebt leukemie. Dit overkwam de dochter van Deborah.
Mijn lieve vriendinnetje is maandenlang vaste klant in het ziekenhuis. Ze vecht zich terug en wordt genezen verklaard. Maar even later komt er nieuws met donder en bliksem binnen; weer leukemie. En weer maanden in het ziekenhuis, chemo’s, spuiten, pillen, onderzoeken en meer. En tot overmaat van ramp volgt na een nieuwe genezing wéér vreselijk nieuws: voor de 3e keer leukemie. Er lijkt geen einde aan dit verhaal te komen. Als ik haar in het ziekenhuis op zoek is ze de ene keer muf van de medicijnen en de andere keer is de vrolijkheid zelve. Maar het sloopt haar lichaam en toch blijft ze positief. En ze is nog zo jong, maar al zó volwassen. Ik snap echt niet waar ze de kracht vandaan haalt.
Elke keer dat ze genezen wordt verklaard geniet ze maximaal van het leven, zelfs als haar ouders in scheiding liggen en haar vader meer kapot maakt dan haar lief is. Maar dan gebeurt waar iedereen bang voor was. In oktober van 2020, na een controle, krijgt ze te horen dat, voor de 4e keer, de leukemie terug is. En deze keer is er niets meer aan te doen. ‘Uitbehandeld’ noemen ze dat in de medische wereld. Ik spreek Deborah en die is gebroken. Kapot. Gesloopt. Al die jaren zorg voor haar dochter én een man die meer tegenwerkt dan mee en bijbehorende stress en spanning. Tuurlijk wilde Deborah doorvechten, mijn vriendinnetje ook, maar nu is er niets meer voor te vechten.
Ineens gaat die knop om, dat je bezig moet zijn met afscheid nemen in plaats van proberen te genezen. De manier waarop ze er mee omgaat is niet voor mij te snappen. Ze praat over haar aanstaande dood als iemand die alles overziet, die het snapt, er genoegen mee neemt. Als iemand die weet dat het lichaam op is en dat het nu tijd is om te gaan. Maar er zijn ook twijfels, angst en onzekerheid. Maar wat wil je ook? Ze is 18 en heeft bijna haar halve leven in een ziekenhuis geleefd.
Begin November krijg ik een appje van Deborah met een verzoek. Bij het lezen schiet ik vol, kan mijn tranen niet bedwingen en wil dat ook eigenlijk niet. Tijdens het lezen gaan er zoveel vragen door mijn hoofd en steeds weer antwoord ik ‘Ja’. Mijn vriendinnetje wil dat ik met haar oom en 2 andere vrienden haar kist draag tijdens haar uitvaart. Ze wil ons 4 als ‘mannen in haar leven’ bij het laatste moment van haar ‘zijn op de aarde’ hebben. Ik denk nog aan haar vader, met wie ze al jaren in onmin leeft. Niet voor niets heeft ze haar achternaam laten veranderen naar die van haar moeder. Net op tijd, zodat ze ook met de juiste achternaam afscheid van ons gaat nemen.
Haar afscheid is aanstaande. Deborah is van alles aan het regelen. Mijn vriendinnetje leeft een leven met vraagtekens, want ja, wanneer komt dat einde? Van buiten ziet ze er gezond uit, maar van binnen wordt ze gesloopt. Ze is fragiel en kwetsbaar, maar haar wil en karakter zijn sterk als staal. Ze heeft gekozen voor euthanasie, ook al zo een volwassen keuze, zo een moeilijke keuze. En nu is het wachten op ‘dat’ moment.
Sinds dat appje denk ik continue aan het moment dat ik haar kist zal dragen. Ik hoop dat corona geen roet in het eten gaat gooien, want ik gun haar haar gewenste afscheid zó.
Lief vriendinnetje, ik zal je missen.
p.s. haar lievelingsbloem is de zonnebloem